Blog

Reisverslag Noodhulpreis Zhytomyr 14 – 17 februari 2024 

Woensdagmiddag 14 februari werd de MAN bus weer opgehaald om geladen te worden door het laadteam voor de rit naar Zhytomyr. De hoeveelheid verzamelde goederen in de hal begon flink op te hopen en vooraf was al wel duidelijk dat het niet allemaal in de bus zou gaan passen. Inmiddels is de ervaring van het team al groot en wordt vakkundig het gewicht verdeeld over de laadruimte.  

De rit wordt deze keer gedaan door een collega van BOOT, Erik-Jan Huisman met zijn zoon Jacco en een vriend, Marnix ten Bolscher.  

Toen we als chauffeurs rond 19.30 uur arriveerden, was de bus al tot de nok gevuld en werden de papieren in orde gemaakt. Deze papierwinkel moet vanwege de nieuwe regels tegenwoordig wat strakker als een aantal maanden geleden, maar wordt met de aanvraag vanuit de stichting in Zhytomyr weer netjes in orde gemaakt en geaccepteerd door de douane.   

Na het nog even gezellig drinken van een kop koffie, is het even na 20 uur tijd om uitgezwaaid te worden, de bus wordt gestart en we hebben nog zo`n 1900 km te gaan…  

De rit gaat richting het noorden via de A12, A50 en A1 naar De Lutte en rond 21:30 uur passeren we daar de grens met Duitsland. Het gaat inmiddels regenen en ik kan merken dat de jongens nog niet echt een idee hebben wat ze van de reis moeten verwachten. Voor mij is het inmiddels de 4e rit, maar ook dan blijft het telkens de vraag hoe het nu weer zal gaan en wat voor ontmoetingen we kunnen verwachten.  

Tegen de tijd dat we al een paar keer diesel en wat koffie hebben getankt, schiet het al aardig op in Polen. Ik kan het niet laten om even op mijn mobieltje te spieken naar de veiligheidssituatie in Oekraïne; luchtalarm in diverse regio’s bij het front, maar ook dichterbij in Lviv. Ik besluit er de jongens nog maar even niets van te zeggen en toch maar weer dezelfde grensovergang bij Ustyluh te gaan nemen, zoals de eerdere keren. De alternatieve kleine overgang die was voorgesteld, ligt zuidelijker en dus meer richting Lviv.

Om 10 uur Nederlandse tijd komen we al aan bij de laatste kruising bij de grensovergang Polen-Oekraïne. Het staat hier helemaal vol met boeren die met trekkers, karren en borden hun wensen duidelijk proberen te maken. De politie houdt op een afstandje een oogje in het zeil en met wat duimen omhoog wordt ons verder geen strobreed in de weg gelegd. 

Als we voor de grensposten staan, kan het lange wachten beginnen. Het lijkt wel of ze een vergadering hebben, ruim 3 kwartier gaat er geen auto door, zien we bijna niemand en moeten we geduldig wachten. Uiteindelijk blijkt er toch wat personeel te zijn en kunnen we over de grensbrug door naar Oekraïne. Hier worden we toch wel weer hartelijk ontvangen en kunnen we de aangeleverde lijst met codes mailen naar de dame achter het kleine bureau. Ondertussen probeert de douanier (inmiddels heb ik hem volgens mij alle keren al gezien) haar uit te leggen wat de tradities in Nederland zijn. Ik denk er het mijne van, maar lach gewoon gezellig mee. Ondertussen worden de toch wel serieuze wapens en nostalgische gebouwen met aandacht bekeken door Marnix en Jacco. 

Na ruim 3 uur rijden worden de pinnen in de grond naar beneden gedaan en gaat de slagboom omhoog; we mogen gaan en kunnen beginnen aan het laatste stuk van de rit. 

Wanneer we aan Zhanna aangeven dat we rond het avondeten aan hopen te komen, is zij nog in Kyiv. Uiteindelijk rijden we om 17 uur Zhytomyr binnen en gaan we richting het kantoor van de stichting. Na een korte kennismaking en wat gegeten te hebben heeft Zhanna nog wat geregeld voor ons; we krijgen wat uitleg en mogen als ontspanning onze muzikale talenten laten zien op een professionele draaitafel. Met de bijbehorende djembés wordt het een gezellige boel. Duidelijk is dat hier goed geprobeerd wordt om de grote spanning onder de terugkerende militairen en bevolking een moment naar de achtergrond te laten verdwijnen. Onder het genot van wat kopjes thee bij de opgietceremonie (ja inderdaad, thee is niet zomaar thee) wordt ons het doel hiervan uitgelegd. 

De volgende morgen worden we, na een goed ontbijt in het hotel, om 10 uur verwacht op het kantoor. De parkeerplaatsen zijn al voor ons afgezet en we kunnen weer strak voor de deur parkeren. Zhanna had ons al uitgelegd dat er diverse ontmoetingen op het programma stonden met net gearriveerde vluchtelingen en het team van de stichting. Zoals elke keer wordt ook nu weer voldoende aandacht aan ons bezoek geschonken door wat mensen van de media. Ons wordt steeds meer duidelijk dat de mensen hier op zoek zijn naar lichtpuntjes. Het stemt tot dankbaarheid, dat wij door de hulp van velen in Nederland, dat nu mogen zijn voor deze mensen. Hierna wordt door de opgetrommelde hulptroepen de bus leeggemaakt en in de magazijnen gebracht; voedsel op de begane grond en kleding, schoenen en babyspullen naar de 2e verdieping. De dame Olena, die als vluchteling naar Zhytomyr kwam, werkt inmiddels als vrijwilliger en regelt alles rond de kleding. De blik in haar ogen bij het zien van zoveel en de dozen met ondergoed en pannen, zullen we niet snel vergeten! 

Afgesproken is om hierna een bezoek te brengen aan de oma’s die met hun naaimachines de zo noodzakelijke kleding en spullen maken voor de mensen. T-shirts, handschoenen, bivakmutsen, dekens en kussens worden in een handomdraai door de oma’s gemaakt. Ook speciale modellen voor gewonden en verminkten horen er helaas bij… Afgesproken wordt dat de dames na het weekend komen ‘shoppen’ op het kantoor om zo de verschillende pakketten compleet te kunnen maken. Mochten er mensen grotere hoeveelheden (fleece)stof hebben of kunnen regelen; de dames zijn naarstig op zoek en weten er wel raad mee! 

In de middag staat er voor ons een verrassing op het programma. Zhanna hoorde van Marnix en Jacco over hun interesse en inspanning om bij de politie te kunnen gaan werken en gaf aan dat ze wat had kunnen regelen. We moesten haar volgen door de stad en reden op een gegeven moment het terrein van de Patrouille Politie op. Terwijl net op dat moment het luchtalarm af ging, kwam het hoofd van de patrouillepolitie regio Zhytomyr ons ophalen om een rondleiding te geven. Indrukwekkend en schitterend dat de moeite werd genomen om ons van alles te laten zien (en doen). We zagen de werkplaats, de diverse (speciale) voertuigen en mochten ervaren hoe het is om rond te lopen als lid van de DSI. We kregen uitleg over de verschillende moderne middelen en mochten ze zelfs proberen, echt een geweldige ervaring! Dank voor de gastvrijheid! 

Als afsluiting voordat we aan de terugrit zouden gaan beginnen hebben we met elkaar nog wat gegeten. Op het kantoor werden de laatste spullen voor BDF koeriersdiensten opgehaald en werd het tijd om afscheid te nemen. We voelden de spanning en machteloosheid bij Zhanna en het team, afscheid (voor nu) met een lach en een traan.   

Onderweg naar huis werden we in het donker nog een keer gecontroleerd door de politie, die na een paar woorden gebrekkig Engels ons weer liet gaan. We begrijpen nog steeds niet echt waarom we moesten stoppen. Alleen dat we wat eerder hadden moeten stoppen, maar ja, ze kwamen er maar niet voorbij, dus wat was de bedoeling… ? Na een aantal uren over de soms wat hobbelige wegen kwamen we weer aan bij de grens. Hier hebben we een aantal uren moeten wachten. Eerst werden we al redelijk goed gecontroleerd bij de Oekraïense grens, waarna we vervolgens door de Poolse douane ook nog uitgebreid werden onderzocht. Al met al duurde dit een uur of 3. Aangezien het inmiddels al royaal na middernacht was en de eerste 70 km een landweg zonder hotel of iets dergelijks was, hadden we besloten misschien maar gewoon door te rijden en niet meer ergens te stoppen om te slapen. Tijdens de rit werd er nog een paar keer gewisseld en een klein tukje gedaan door degenen die niet hoefden te rijden. Als de tank leeg was, gingen we even langs het tankstation om de tank van de bus weer vol te gooien en een lekker bakje koffie te halen.  

Op zaterdagochtend kwamen we uiteindelijk rond 10 uur aan bij de Oder aan de Pools-Duitse grens. Ook hier werden we er ook nog even tussenuit gepikt om gecontroleerd te worden. De Duitse politie-agente zag de vlaggetjes en na het bevestigende antwoord op haar vraag over die vlaggetjes, was het woordje wauw toch wel leuk om uit haar mond te horen. Na een kleine controle mochten we weer verder.

Na een uurtje of 3 waren de tank en onze buiken leeg, dus stopten we bij een grote parkeerplaats om de bus en onszelf even bij te tanken.

Met goede moed gingen we weer op pad voor het laatste stukje dat we in één keer zonder langere stop door konden gaan. Degenen die niet aan het rijden waren konden nog een klein oogje dicht doen omdat de doorgehaalde nachten nu wel gevoeld werden.  

Om 17.30 uur waren we bij Marnix thuis in Woudenberg. Zijn ouders waren erg blij hem weer te zien. Na een korte rit langs een paar Oekraïners in Woudenberg, waar we wat pakketjes voor hadden meegenomen, kwamen Jacco en ik tegen 6 uur aan bij ons thuis.  

Al met al was het weer een voorspoedige rit, waarmee we weer veel mensen hebben kunnen helpen. Daarbij was het ook voor de jongens een rijke ervaring om zoiets te mogen doen.  

Bovendien verliep de rit voorspoedig en hier zijn wij heel dankbaar voor!