Blog

Dinsdag 3 december 2024

Op deze donkere decemberavond vertrokken Kees Boot, Johan Oudijn en Joanne Oudijn rond 21.30 uur vanuit Ede richting Nagydobrony. Met een volgeladen bus en positieve energie kon de reis beginnen.

Woensdag 4 december 2024

De reis werd voortgezet met af en toe een korte pitstop om te koffie en benzine te tanken en de blaas te ledigen. Volgens de navigatie was de beste route dwars door Budapest heen. Het was uiteraard geen straf om door deze mooie stad heen te rijden.

In Oostenrijk werd nog even van de route afgeweken, aangezien in een wirwar van afslagen de navigatie de weg ook niet meer wist. Uiteindelijk leverde dit slechts een paar minuten vertraging op.

Na een verbazingwekkend snelle doorgang bij de grensposten, zonder te hoeven wachten voor de grens in 22 minuten door beide grensposten!, konden de laatste kilometers naar het kindertehuis aangevangen worden. Rond 16.45 uur (Europese tijd) kwam de heenreis ten einde in Nagydobrony. Mooi op tijd om eerst nog even een rondje door het huis te lopen voordat het tijd was voor het avondeten. Voor Joanne een mooi moment om alle kleine vriendinnetjes weer een knuffel te geven en opnieuw een stuk van haar hart te verliezen. De groep kinderen is sinds de oorlog sterk gestegen. Van ongeveer 80 naar 135, waarin ook nog verloop. Veel van deze kinderen zitten hier voor noodopvang. Na het avondeten werd er unaniem besloten dat het een goed idee was om uit te rusten en de volgende dag uit te laden.

Donderdag 5 december 2024

Om 8.00 uur begon de dag met een oud, vertrouwd ontbijt. Korte tijd later vertrokken Kees, Johan en Joanne samen met Jurjen naar de supermarkt even verderop, om boodschappen te doen voor het kindertehuis. Dit was een… interessante… ervaring. Met karren vol werd de supermarkt verlaten, het winkelpersoneel achterlatend met een brede grijns. Niet gek, want zij zien natuurlijk business. En zeker toen er eind van de middag weer een aantal karren vol werden geladen, begonnen ze een nieuw verdienmodel te zien.

Nadat deze boodschappen afgeleverd waren bij het kindertehuis werd er voortgezet naar Moekatsjeve om daar boodschappen te doen voor de koosjer gaarkeuken in de stad. Bij een hotel in Moekatsjeve ontmoette het team Koen Carlier en zijn vrouw. Voor hen waren er ook enkele hulpgoederen meegebracht, die ter plaatste overgeladen werden. De tocht werd deels per voet en deels per bus vervolgd om even verderop Motty Kroizer te ontmoeten. Motty is een Joodse man die de gaarkeuken runt. Voor binnenkomst moet men eerst door een hek wat in de Tweede Wereldoorlog de ingang was van een getto. Eenmaal binnen werd er een heerlijke, verse en zelfbereide maaltijd opgediend.

Na de lunch vertrokken Kees, Johan, Joanne en Jurjen naar het Roma-kamp in Botragy om daar voedselpakketten uit te delen. Hierbij ging de vrouw van Bela mee. Bij vertrek vond hier een klein avontuur plaats. De bus kwam even vast te zitten in de blubber. Binnen drie seconden stonden er minstens tien jongens om de bus heen om te helpen duwen. Niet dat zij het gewicht zouden kunnen verplaatsen, maar het was wel een mooi gebaar. Uiteindelijk was de bus enkele minuten later los en kon de rit rustig vervolg worden richting het huis van Bela. Daar werden, onder het genot van een kopje karakteristieke koffie, goede gesprekken gevoerd toen de elektriciteit uitviel. Dit gebeurt hier vaker, dus dit zorgde niet voor verwarring. De zaklampen werden aangedaan en zonder te verblikken of verblozen werden de gesprekken vervolgd. 

Na deze ontmoetingen werd er weer koers gezet richting de supermarkt in Nagydobrony om opnieuw boodschappen te doen. Nadat dit uitgeladen was, zijn Kees, Johan en Joanne pizza wezen eten met de directie van het huis. Hier werden herinneringen van een jaar geleden bovengehaald en de plagerijen waren ook zeker niet van de lucht. Nadat alle magen weer gevuld waren met pizza en de hoofden vol met gedachten en ideeën, konden de laatste kilometers terug naar het kindertehuis aangevangen worden. Onderweg werden er nog twee pakketten afgegeven. Weer aangekomen bij het kindertehuis werd, met een drankje in de hand en de snacks op tafel, de planning voor de volgende dag besproken. Al met al een intensieve, maar waardevolle dag met mooie en inspirerende ontmoetingen.

Vrijdag 6 december 2024

Vrijdag begon de dag al vroeg. Joanne was om 7.00 uur bij de groep met de jongste meisjes om Ruth daar te helpen. De mannen gingen rond 7.30 uur naar Szernye om daar een schooltje op een Roma-kamp te bezoeken.

Nadat zij hiervan terug kwamen haalden zij Joanne op om kort langs het schooltje in Centrum van Nagydobrony te gaan. Dit is een schooltje voor de jongste Roma-kinderen.

Hierna stond een bezoek aan Gyuszi gepland. Het was een enorme verrassing voor hem toen hij ‘zijn vrienden’ uit zag stappen. Vorig jaar is Joanne ook een aantal keer bij hem geweest toen ze langer in Oekraïne verbleef en sinds die tijd heeft ze regelmatig contact, maar om elkaar nu weer in levende lijve te ontmoeten gaf grote blijdschap! Met geopende armen kwam hij op hen af en hij bleef stralen!

Helaas was dit ook maar een kort bezoek. Er stonden deze dag nog een aantal andere dingen op de planning, waaronder een rondleiding en gesprek op het gymnasium.

Aangekomen bij het gymnasium werd de huidige situatie van het land en de school besproken. Ook hier werd de tafel weer vol gezet met overheerlijk, zelfgemaakt eten. Tijdens een korte rondleiding werden de ontwikkelingen van het afgelopen jaar waargenomen en werden de plannen voor nieuwe ontwikkelingen geïnventariseerd.

Na alle bezoeken waren de magen al redelijk gevuld, maar ook bij het kindertehuis stond nog een lunch te wachten. Tegelijk was bijna het moment van afscheid nemen aangebroken. Op het laatste moment voor vertrek ontstond er nog een werkoverleg. De plannen voor het zonnepanelen project van het kindertehuis werden besproken. In tussentijd kon Joanne alvast afscheid nemen van een aantal meiden. De laatste kop koffie en toen was het echt tijd om te gaan.

Tegen 16.45 uur werd de Oekraïne grens aangedaan. Dit keer duurde de grensovergang wel langer dan de heenweg. Ongeveer 100 minuten later was de grens gepasseerd.

Het was bijna 22.30 uur toen de Oostenrijkse grens in zicht kwam. Er was besloten hier te overnachten in het Paprika hotel. (Waar die naam vandaan komt is nog niet achterhaald.) Kees vond het lastig om eerst de douane richting Oostenrijk te passeren en vervolgens af te slaan om de grens over te gaan terug naar Hongarije, waar het hotel officieel nog steeds stond.. Na ingecheckt te hebben werden de bedden opgezocht tot de wekker om 5.55 uur weer ging.

Zaterdag 7 december 2024

De laatste etappe van de reis werd aangevangen om 6.05 uur. Toen de middag aanbrak was het team al vele kilometers verder, vele malen de Donau overgestoken en vele weersverwachtingen verder.

Na een vlotte terugreis kwamen Johan en Joanne tegen 18.00 uur aan in Ede. Kees moest de laatste kilometers naar Veenendaal nog afleggen. Toen iedereen veilig thuis was aangekomen was deze mooie reis ten einde. Uiteraard komt er nog wel een vervolg naar aanleiding van alle ontmoetingen en gesprekken.